De allereerste vraag die ik ooit stelde in mijn liefdesleven was deze: “wie is de ware?”.
Deze wordt vaak gesteld met een reikhalzend verlangen naar mysterie, spanning en romantiek. Onwetend en onbenullig als ik was in mijn tienertijd, werd ik voornamelijk verliefd op jongens die op mij verliefd waren. Hoewel dit in theorie kan resulteren in een relatie, bleek de praktijk een goede leermeester te zijn. Die jongens waren vluchtig als een damp uit mijn leven verdwenen. Juist op het moment dat ik tot over mijn oren verliefd op hen was geraakt, hadden ze de liefde alweer bij een ander gevonden. Kommer en kwel alom, maar zodra ik goed begon te analyseren wie die jongens eigenlijk waren aan het binnenkantje, vielen de schellen van mijn ogen en was ik weldra genezen van mijn “luduvudu”.
“Wie is de ware” veranderde na deze lessen in “wie is de juiste persoon?”. Subtiel als het verschil is, begon daarmee wel het kritische denkproces in mijn datingsleven. Hoe volwassener ik werd, hoe meer ik begon in te zien dat er wel veel leuke, maar niet veel volwassen jongens op deze aardbol rondliepen. Volwassen in de zin van serieuze normen en waarden en integere karaktereigenschappen. Niet welke kleren hij draagt, maar welke houding hij aanneemt in deze wereld doet ertoe. Ze waren er heus wel die jongens, maar je moest wat dieper graven wilde je ze tegenkomen.
Ik groef door tot Frankrijk. Daar ontmoette ik een man zoals ik nog nooit meegemaakt had. Consistent en geduldig veroverde hij mijn hart. Zijn karakter was er één uit duizenden. Hij was de eerste man in mijn leven die echt voor mij ging – voor een “ons” ging – en niet bij het eerste beste andere lieve snoetje aftaaide. Dat was nieuw voor me. Hij was de eerste man in mijn leven die mij liet zien wat het was om een ander toe te laten in het hart. Hij was de eerste man in mijn leven die er alles aan wilde doen om een samen te creëren, een relatie op te bouwen en een toekomst aan te gaan.
Ik niet. Ik zag het niet zitten om op lange termijn met hem het bootje in te stappen. Ons bootje zou er namelijk één zijn die flink de internationale wateren zou bevaren. Samen deelden wij een mix van vier culturen: de Congolese, de Belgische, de Nederlandse en de Franse. Dan nog niet eens gesproken over onze opvoeding en achtergronden.
Alles aan hem was zó mooi. Alles aan hem overtrof bij verre al die andere jongens die ik had leren “kennen”. Zijn karakter, zijn houding in het leven, het geloof wat we deelden, hadden bij mij de ogen geopend voor wat een man kan zijn. Maar hoe ik het ook draaide of keerde, ik zag het niet zitten om een toekomst met hem aan te gaan. Want dat zou betekenen dat één van ons zijn thuisland zou moeten loslaten, een andere cultuur in zou stappen en een nieuw leven op zou bouwen met nieuwe vrienden, nieuwe familie en nieuwe levens. Ik kon het niet.
Nee, laten we eerlijk zijn. Ik wílde het niet.
In het half jaar dat onze levens samen opliepen, ontdekte ik hoe ingewikkeld en complex het begrijpen van een andere cultuur kan zijn. In je eigen taal communiceren met je geliefde is al een kunst, laat staan in het Frans wat ik nauwelijks nog onder de knie had. Hoewel een taal leren te overkomen is, ontdekte ik gaandeweg steeds meer wat de geografische, sociale, culturele, en communicatieve gevolgen zouden zijn voor de vormgeving van onze relatie. Hoeveel ik ook van hem hield, het bleek niet genoeg om al die barrières te overwinnen.
Er zijn vele mensen wier liefde wel sterk genoeg is om deze barrières te overwinnen. Veel respect heb ik voor degenen, die bereid zijn om alles op te geven voor die ander. "Love requires sacrifice. Always." hoorde ik eens iemand zeggen en tranen met tuiten huilde ik ondanks dat het uit een cliché Hollywood romcom kwam. Het kost mensen zoveel, maar ze krijgen er ook veel voor terug. Liefde kost altijd veel. Heel veel. Kijk maar naar wat God heeft gedaan aan het kruis met het leven van Zijn Zoon Jezus. Onvoorwaardelijke liefde voor jou.
Eenmaal thuis in Nederland, spoelde ik aan als een emotioneel wrak. Uitgeput door mijn studie besloot ik het therapie-tijdperk in te stappen. Een donkere tijd waarin je genoodzaakt bent om na te denken over jezelf. Dit deed een hele nieuwe vraag oprijzen: “ben ik wel de juiste persoon?”. It takes two to tango. Een relatie bestaat niet uit één persoon die de "juiste" is, maar uit twee personen die elkaars gelijke zijn, als in gelijkwaardige sparringspartners die aan elkaar gewaagd zijn. Hoe meer ik in de krochten van mijn verleden en persoonlijkheid dook, hoe erger de gebrokenheid bleek te zijn.
Was ik zo’n ellendige homo sapien geweest al die tijd?
Dit zeg ik niet vanuit een minderwaardigheidsgevoel. Niet meer, die tijd is voorbij. Ellendig is misschien ook een overdreven benaming, maar dat ik in bepaalde gebieden ongezond functioneerde was een eerlijk te trekken conclusie. Een relatie lost je problemen namelijk nooit op, het vergroot ze juist vaak. Vanwege mijn ongezonde denk- en gedragspatronen zou ik op lange termijn een minder fijne wederhelft geweest zijn. Ik zelf zou althans nooit een relatie aangegaan zijn met mij uit het pre-therapie-tijdperk. Gezegend zijn zij, de heren die aan deze dans ontsprongen zijn!
Het post-therapie-tijdperk brak aan. Al deze gebeurtenissen waren een omslagpunt. Aan de horizon van mijn liefdesleven verschenen tientallen ridders te paard. "O Romeo, Romeo, wherefore art thou Romeo?" riep ik en och, moest ik ze van me afslaan, die mannen. De verkeerde, de rest galoppeerde aan mij voorbij.
Opmerkelijk genoeg gebeurde het twee jaren achter elkaar, dat twee verschillende mannen zich tegelijkertijd aandienden in mijn leven. Verwonderd door de aandacht deed ik dan ieder jaar opnieuw mijn best om beide mannen eerlijk en open te benaderen en te leren kennen. Alle moeite ten top, resulteerde het in niets. Hetzij van hun kant, hetzij van mijn kant.
Als het singleschap langer aan je blijft plakken dan je geliefd is, moet je extra waakzaam zijn voor riskante aannames die je hoofdje binnen kunnen sluipen. “Wat is er mis met mij?” bijvoorbeeld. Hoewel je deze vraag kunt stellen vanuit een kritisch onderzoek naar je eigen functioneren binnen relaties, vind ik het toch een riskante vraag. Het insinueert namelijk dát er iets mis is met jou, en dat hoeft helemaal niet.
Sterker nog, er zijn mensen bij wie een steekje los zit en toch een relatie hebben. Valt daar iets te winnen, zit het allemaal te vast bij ons? Hoe dan ook, je singleschap is geen doodsvonnis met opschrift dat er iets aan je scheelt. Zorg dat je niet in deze val trapt. Wat jij jezelf eigenlijk afvraagt is: “waarom ben ik nog steeds single?”.
Dit is een vraag die tenminste eerlijk beantwoord kan worden. Die van daarvoor niet. Het kan namelijk een heleboel oorzaken hebben dat jij nog single bent. Oorzaken waar je iets aan kunt doen, maar ook oorzaken waar je helemaal geen invloed op hebt. Zoals mijn vader eens tegen mij zei "as je boven op je zolderkaemertje bluuf zitten, dan kom je ook niemand tehen" slaat de spijker op z'n kop als het om de eerste categorie gaat. Waar je weinig aan kan doen is als er vrijwel niets aan beschikbare jongens in je directe omgeving rondwandelt: ze zijn of getrouwd, of te oud of gestoord. Hoe ouder je wordt, hoe kleiner de kansen.
Misschien heb je wat nadelige karaktertrekken of gedragsvormen, net zoals mij. Zie je wel, er is iets mis met me, zeg jij. Wel, er scheelt altijd wel iets aan een mens, het punt is wat je ermee doet. Je kunt ervoor kiezen om met een koppige houding een relatie in te stappen, dat je nou eenmaal zo bent en punt uit. Maar je kunt ook jezelf de vraag stellen: “wat kan ik eraan doen om een gezonder persoon te worden?”. Dit is een uiterst geschikte vraag die je heel ver zal brengen. Niet alleen in je relaties, maar die sowieso een goede bodem legt voor groei in je leven.
Ik zou willen dat ik een klip en klaar antwoord heb op de vraag waarom jij nog single bent. Ik weet niet eens wat ik soms tegen mijzelf moet zeggen als bemoediging om positief naar het singleschap te blijven kijken. Wat ik wel weet, is dat God niet tegen je is. Hij houdt niets achter voor je. Hij heeft geen sinister plezier in jouw eenzame momenten. Integendeel. Trap niet in de leugens van de tegenstander van God, die je laat geloven dat Hij je aan je lot overlaat. Zo is God niet.
In plaats van een antwoord, heb ik wel een nieuwe vraag. Misschien helpt een vraag ook beter dan net doen alsof ik alle antwoorden heb. Natuurlijk heb ik die niet, en meer dan eens voel ik mij puzzled over Gods motieven wanneer Hij het singleschap blijft toevertrouwen aan prachtige mensen die ik ken en ik maar niet begrijp waar de mannen toch blijven.
De nieuwe vraag die ik heb gaat als volgt: “wat voor soort relatie wil ik opbouwen?” Deze vraag kun je namelijk stellen bij ieder individu die op je pad komt. Het haalt de druk af van de hoge lat die jij wellicht voor jezelf hebt gesteld, naar wat belangrijke componenten zijn van een goede, gezonde relatie waar je samen aan bouwt en beiden als gelijke wederhelften je steentje aan bijdraagt. Wat voor soort relatie wil jij opbouwen met je vrienden? Met God? Met de mensen in je kerk? Met je collega's? Met een toekomstige partner? Het is een vraag die zich niet beperkt tot die ene zogenaamde "ware", maar zich breder uitstrekt naar de gehele community van mensen die je in je leven betrekt. Want een community heb jij nodig.
Goede relaties heb jij nodig, de rest van je leven. Zeker nu, in de tijd die komen zal.
Als jij een persoonlijke, vertrouwelijke relatie wilt opbouwen met God, dan is het niet erg doeltreffend om Hem te blijven naderen vanachter een metershoge muur zodat je Hem op zekere afstand kunt houden. Maak je niet druk, Hij is eraan gewend. Wij als mensen zijn snel geneigd om stenen te werpen naar een ander, zeker naar Iemand Die ziet wie je echt bent. Hij ziet uit naar het moment dat je gewoon met Hem komt praten over alles wat je bezighoudt. Hij zal jou niet afwijzen. Hij verwelkomt je. Hij houdt van je. Wat houdt je nog tegen?
Of stel ik dan de verkeerde vraag?
.jpg)
