Wie is de ware? De allereerste vraag die ik ooit stelde in mijn liefdesleven, en mij op het puntje van mijn stoel bracht. Wie o wie toch. Een vraag gesteld vanuit reikhalzend verlangen naar mysterie, spanning en romantiek, een eeuwenoude roep naar een blijvende, beminnende levensgezel.
Onwetend als ik was in mijn tienertijd, werd ik de eerste keren verliefd op jongens die op mij verliefd waren. Hoewel dit in theorie kan resulteren in een relatie, bleek de praktijk een harde leermeester te zijn. Vluchtig als een damp verdwenen zij uit mijn leven, juist op het moment dat ik tot over mijn oren verliefd op hen was geraakt. Ze hadden de liefde alweer bij een ander gevonden. Kommer en kwel kweelde ik alom. Maar toen ik wat nauwkeuriger keek naar wie die jongens eigenlijk waren, vielen de schellen van mijn ogen.
'Wie is de ware?' verschoof na deze eerste lessen langzaam een nieuwe richting op: wie is de juiste persoon? Subtiel als het verschil is, begon het besef in te dalen op mijn jeugdige geest dat niet jan en alleman een optie is. Er lopen wel heel veel leuke, maar niet allemaal even volwassen mannen rond op dezen aardbol. Volwassen in de zin van serieuze normen en waarden, en integere karaktereigenschappen. Ze zijn er wel - vergis je niet - maar je moet soms wat dieper graven wil je ze tegenkomen.
Ik groef door tot Frankrijk. Daar ontmoette ik een man zoals ik nog nooit meegemaakt had. Consistent en geduldig veroverde hij mijn hart. Zijn karakter was er één uit duizenden. Hij was de eerste man in mijn leven die echt voor mij ging – voor een ons ging – en niet bij het eerste beste andere snoetje aftaaide. Dat was nieuw voor me. Hij was de eerste man in mijn leven die mij liet zien dat het goed was om een man toe te laten in je hart. Hij was de eerste man in mijn leven die er alles aan wilde doen om een samen te creëren, een relatie en een toekomst op te bouwen.
Ik niet. Ik zag het niet zitten om op lange termijn met hem het bootje in te stappen. Ons bootje zou er namelijk één zijn die flink de internationale wateren zou bevaren. Samen deelden wij een mix van vier culturen: de Congolese, de Belgische, de Nederlandse en de Franse. Nog niet eens gesproken over het te ontgonnen gebied van verschillende opvoedingen en achtergronden.
Alles aan hem was zo mooi. Alles aan hem overtrof bij verre al die andere jongens die ik had leren 'kennen'. Zijn karakter, zijn houding in het leven, het geloof wat we deelden, hadden bij mij de ogen geopend voor wat een man kan zijn. Maar hoe ik het ook draaide of keerde, ik zag het niet zitten om een toekomst met hem aan te gaan. Want dat zou betekenen dat één van ons zijn thuisland moest loslaten, een andere cultuur moest omarmen en een compleet nieuw bestaan zou aangaan met nieuwe vrienden, nieuwe familie, in een andere omgeving. Ik kon het niet.
Nee, laten we eerlijk zijn. Ik wílde het niet.
In het half jaar dat onze levens samen opliepen, ontdekte ik hoe ingewikkeld en complex het begrijpen van een andere cultuur is. Communiceren met je geliefde in je eigen taal is al een kunst op zich, laat staan in het Frans, wat ik toen nog maar nauwelijks onder de knie had. Hoewel een taal leren te overkomen valt, kwam ik er gaandeweg steeds meer achter wat de geografische, sociale, culturele en communicatieve gevolgen zouden zijn voor de vormgeving van onze relatie. Hoeveel ik ook van hem hield, het bleek niet genoeg om al die barrières te overwinnen.
Er zijn mensen wier liefde wél sterk genoeg is om grote obstakels te overwinnen. Heel veel respect heb ik hiervoor, mensen die bereid zijn om alles op te geven voor een geliefde, zelfs hun eigen land. Sowieso is liefde onlosmakelijk verbonden met opoffering. Tranen met tuiten huilde ik eens toen één van de hoofdpersonen in een hartverscheurende filmscène zei: "Love requires sacrifice. Always.", en ondanks dat het uit een mierzoete Hollywood romcom kwam, besefte ik ten diepste dat ze gelijk had.
Liefde kost altijd veel. Heel veel. Kijk maar naar wat God heeft gedaan aan het kruis. Hij offerde Zijn meest kostbare bezit voor jou op: Zijn eigen geliefde Zoon. Mijn gedachten kunnen het niet omvatten wat dit offer inhoudt, des te meer om wat ik zelf níet bereid was op te geven voor een mens van wie ik hield. Voor ons, onmogelijk te beminnen eigenwijze schepsels, zelfs vijanden van God, besloot Hij de hoogste prijs te betalen en zo een weg vrij te banen tot een eeuwige relatie met Hem. Een eeuwige God, die verlangt naar een relatie met jou.
Eenmaal thuis in Nederland spoelde ik aan als een emotioneel wrak. Uitgeput door mijn studie besloot ik op advies van mijn ouders hulp in te schakelen. Het therapie-tijdperk brak aan. Een donkere tijd waarin je genoodzaakt bent om na te denken over de erbarmelijke staat van je eigen functioneren. Dit deed een hele nieuwe vraag oprijzen. Ben ik wel de juiste persoon? 'It takes two to tango', maar zelf tango-de ik nou niet bepaalde de sterren van de hemel.
Een relatie bestaat niet uit één persoon die de 'juiste' is, maar uit twee personen die gelijkwaardig aan elkaar zijn. Als in gelijkwaardige sparringspartners, die als een stevig en eensgezind team het avontuur wat voor hen ligt tegemoet gaat. Hoe meer ik in de krochten van mijn verleden en persoonlijkheid dook, hoe meer ik schrok van de berg gebrokenheid die op mij lag te wachten. Was ik zo’n ellendige homo sapien geweest al die tijd?
Dit zeg ik niet vanuit een minderwaardigheidsgevoel. Niet meer, die tijd is voorbij. Zoals geen enkel mens perfect is, leerde ook ik steeds eerlijker toegeven dat ik op bepaalde gebieden ongezond functioneerde. Een relatie lost je problemen namelijk nooit op, het vergroot ze juist vaak. Aan een aantal denk- en gedragspatronen viel nog flink wat te sleutelen, voordat ik mij als een enigszins prettige wederhelft kon aanbieden. Gezegend de heren die aan deze dans ontsprongen zijn. Ik zou ook nooit met mij uit het pre-therapie-tijdperk een relatie aangegaan zijn. Pfoe, wat een opluchting.
Het post-therapie-tijdperk brak aan, de oertijd en zijn overlevingsmodus was voorbij. Al deze gebeurtenissen waren een omslagpunt. Aan de horizon van mijn liefdesleven verschenen tientallen ridders te paard. In mijn fantasierijke hoofdje, niet in het echt hoor. "O Romeo, Romeo, wherefore art thou Romeo?" riep ik om mij heen, waarop zo hier en daar een aantal goede mannen aan mij voorbij galoppeerden. Ondanks dat we dan een korte tijd samen optrokken, resulteerde het in niets, hetzij van hun kant, hetzij van mijn kant.
Het singleschap bleef langer aan mij plakken dan mij lief was. Stilletjes kroop er ongevraagd een indringer datzelfde hoofdje in. 'Wat is er mis met mij?' begon een stemmetje te fluisteren. Hoewel je deze vraag mag stellen om na te gaan hoe je functioneert binnen relaties (zie de vorige alinea's, oftewel: ben ik de juiste partner?), insinueert deze dát er iets mis is met jou, en dat hoeft helemaal niet. Sterker nog, er zijn mensen bij wie een aardig steekje los zit en toch een relatie hebben.
Valt daar iets te winnen, zit het allemaal te vast bij ons? Dat zou kunnen, misschien zijn we als late millennials en generatie Z-ers te kieskeurig geworden. Hoe dan ook, het singleschap is geen doodsvonnis met opschrift dat er iets aan je scheelt. Wat jij jezelf eigenlijk afvraagt is dit: waarom ben ik nog steeds single? Dat is een vraag die tenminste eerlijk beantwoord kan worden en je de ruimte geeft om oplossingen te vinden.
Het kan een heleboel oorzaken hebben waarom jij nog single bent. Oorzaken waar je iets aan kunt doen, zoals een enorme waslijst aan eisen vasthouden waar een man aan moet voldoen. Weet dan dat je daarmee aan een hoop integere heren voorbijgaat. Of je begeeft jezelf niet in de wijde wereld. "As je boven op je zolderkaemertje bluuf zitten, dan kom je ook niemand tehen", zei mijn vader eens tegen mij, en verbijsterd realiseerde ik hoe eenvoudig de waarheid kon zijn.
Wat buitenom je eigen kunnen valt, is als je weinig beschikbare mannen in je directe omgeving tegenkomt en je wel degelijk je best ervoor doet. Of als je door ziekte grotendeels gebonden bent aan huis en allerlei hulpmiddelen nodig hebt, op jonge leeftijd al. Dat kan heel confronterend zijn, en als heel kwetsbaar voelen om jezelf dan open te stellen. Weet dit: je bent niet alleen in deze worsteling. God kijkt heel anders naar onze beperkingen. Hij ziet mogelijkheden die jij je niet kunt voorstellen.
Misschien heb je wat nadelige karaktertrekken of gedragsvormen, net zoals mij. Zie je wel, er is iets mis met me, zeg jij dan. Wel, er scheelt altijd wel iets aan een mens en al zijn zwakheden, het punt is wat je ermee doet. Je kunt ervoor kiezen om met een starre houding een relatie in te stappen, dat je nou eenmaal zo bent en punt uit. Maar je kunt ook jezelf de vraag stellen: wat kan ik eraan doen om de juiste persoon te worden? Dat is een hele geschikte vraag die je heel ver zal brengen, niet alleen in je relaties, maar ook om een growth-mindset te voeden.
Ik zou willen dat ik een klip en klaar antwoord heb op de vraag waarom jij nog single bent. Ik hou niet van clichés, dus ik weet het niet. En dat geeft niet, zolang we maar realistisch blijven. Wat voor mij realistisch is, is vast te houden dat God niet tegen ons is. Hij houdt niets achter voor ons. Hij heeft geen sinister plezier in eenzame momenten, wanneer warme tranen over koude hoofdkussens rollen. Hij is erbij, ook al zie of voel ik het niet.
Meer dan eens voel ik mij machteloos over Gods onbekende motieven, als Hij het singleschap blijft toevertrouwen aan prachtige vrienden, en we niet begrijpen waarom die wederhelft dan toch uitblijft. Nee, antwoorden heb ik eigenlijk helemaal niet. Wie ben ik trouwens, om God ter verantwoording te roepen. In plaats van een antwoord, heb ik in de tussentijd wel een nieuwe vraag gevonden: wat voor soort relatie wil ik opbouwen?
De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht over wat nu precies belangrijke componenten zijn voor een goede, gezonde relatie. Iets waarover ik nog veel te leren heb, dus voor nu laat ik het aan jou over daar zelf naar op zoek te gaan. Deze vraag beperkt zich echter niet alleen tot die zogenaamde 'ware', maar strekt zich heel breed uit naar de gehele community van mensen om je heen. Wat voor soort connecties wil ik opbouwen met vrienden, met God, met mensen uit de kerk, met collega's, met familie? Jij hebt in de eerste plek niet een partner nodig, maar een hechte gemeenschap waarin je thuis hoort.
Opbouwende, sterke relaties zijn essentieel voor je welzijn en je bloei in deze maatschappij. Het klinkt misschien beangstigend voor je, vanwege een stukje sociale verlegenheid of moeite met contacten leggen. Richt je ogen op één stap tegelijk. Vraag God of Hij je wilt helpen met vriendschappen te maken. Het gaat niet om veel connecties, het gaat om de juiste connecties.
Als je persoonlijke, goede relaties wilt opbouwen met mensen, met je eigen man, dan begint het bij je openstellen naar God. Het is niet erg doeltreffend God te blijven naderen vanachter een metershoge muur die je gewend bent omhoog te houden. Geeft niet hoor, Hij is wel wat gewend. Hij ziet uit naar het moment dat je gewoon met Hem komt praten over alles wat je bezighoudt. Hij zal je niet afwijzen, maar dat muurtje omtikken en naast je komen zitten om je goed te kunnen zien en horen.
Tenslotte is Hij de Enige ware, die onze eeuwenoude roep naar een blijvende, beminnende levensgezel volledig volmaakt kan beantwoorden.
Wat houdt je nog tegen?
Of stel ik dan de verkeerde vraag?
.jpg)
