Dit is het allereerste blog in de nieuwe serie ‘Singled Out?!’. Hierin bespreken we allerlei onderwerpen waarmee je te maken krijgt als je het singleschap doorwandelt. Ben jij zelf geen single, maar ken je wel iemand die single is? Deel dit dan!
"Tell the story of
the mountains you climbed.
Your words could be a page
in someone else's
survival guide."
- Morgan Harper Nichols
Op een kraakheldere dag zat ik bovenop de berg, snowboard diep in de sneeuw geploegd, mijn benen erop rustend. Een prachtige bergketen strekte zich voor mij uit en de hemel kleurde al licht grauwgeel. Het maakte dat het grijze gesteente er wat liefelijker uitzag. Alsof de zachte gloed ervoor zorgde dat de bergen makkelijker te beklimmen zouden zijn, zeker van bovenaf gezien.
Het was tijd om naar beneden te gaan. Het was tijd om de berg af te dalen.
Nog één keer keek ik op en in één diepe ademtocht leek het even alsof ik in Narnia was. Alle mensen om mij heen vervaagden en het enige wat ik zag was het scherpe beeld van de bergtoppen onder mij, zich ver over de horizon uitstrekkend.
"Je bent er nog niet, Marjon. De weg is nog lang. Er moeten nog vele bergen beklommen worden voordat je thuis bent," echoden mijn gedachten diep binnen in mij. Op een vreemde manier vond ik vrede in deze gewaarwording. Natuurlijk was de weg niet breed en gul, het was al die tijd al smal gebleken.
De tijd was nu echt gekomen om de berg af te dalen. Ik schuifelde naar de rand, klikte mijn gespen vast en met grote bochten zwierde ik zo hard als ik kon naar beneden. Naar beneden ging wel, dat was het eenvoudigst. Maar ik wist heel goed wat er morgen weer op mij wachtte.
Een nieuwe berg om te beklimmen.
Om naar beneden te kunnen zwieren, moet ik eerst omhoog, naar de top. En er is maar één manier om naar de de top te komen, en dat is door hem te beklimmen. Stap voor stap. Onbeweeglijk op zijn plaats, onvermijdelijk, kolossaal, intimiderend.
Er zit niets anders op, dan de berg te beklimmen.
In het singleschap is er ook een berg. Een berg die onbeweeglijk lijkt, onmogelijk om te vermijden omdat je er vroeg of laat mee geconfronteerd wordt. Je probeert erom heen te gaan, of zelfs net te doen alsof deze enorme obstakel er niet is, maar zonder succes. Vroeg of laat zul je hem tegenkomen, en moeten beklimmen, bedwingen, veroveren.
Wat ik bedoel is niet het singleschap zelf, maar de norm in de christelijke wereld dat een relatie of huwelijk wordt voorgesteld als één van de belangrijkste einddoelen in je leven.
Niet dat dit letterlijk van de bergtoppen geroepen wordt, maar het lijkt wel tot een soort ongeschreven regel of verwachting verworden. Niet overal wordt het zo gebracht, maar er zijn kerkelijke kringen, families of zelfs plaatsen waar de nadruk er heel erg bovenop ligt. Een relatie krijgen is het synoniem voor een compleet leven.
Is dat zo?
Nee.
Een relatie krijgen is niet synoniem aan het hebben van een compleet leven. We denken die vervulling wel te kunnen vinden in een ander persoon, maar dat is een onmogelijke taak. Er is iets anders aan de hand: diep in ons zit een verlangen om niet alleen te zijn, om niet alleen op deze aardkloot te moeten rond te lopen. En daar is niets mis mee.
Sterker nog, dit unanieme verlangen is over ons uitgesproken. Toen God Adam in de tuin plaatste, zei Hij: "Het is niet goed dat de mens alleen is" (Gen 2:18-22). Je zou verwachten dat Eva direct op het toneel verschijnt. Dat gebeurde niet.
Eerst krijgt Adam nog een opdracht uit te voeren. In de tijd dat hij single was, mocht hij alle dieren een naam geven. Wat zullen ze daar een lange tijd mee bezig zijn geweest, Adam en God. God schiep alle dieren, bracht ze één voor één bij Adam, om vervolgens te zien hoe hij ze noemen zou. Wat een uitdaging in creativiteit voor Adam, om samen met de Schepper deze klus te klaren.
Gaandeweg gaat Adam iets opvallen. Alle dieren waren samen, in paren of in groepen. Maar naast hem... stond er niemand. Voor hem kwam er geen wederhelft voorbij, voor hem kwam er geen groep medemensen om hem heen staan.
God zei, toen er nog geen enkele zonde in het spel was, dat het niet goed was dat de mens alleen is.
Als mensen zijn we voor elkaar als gemeenschap geschapen. We zijn nooit bedoeld om te leven in isolatie of eenzaamheid. Het is helemaal niet goed om je leven alleen te leiden. We verlangen niet zozeer alleen naar een gelijke wederhelft, maar naar echte, diepe, emotionele connectie met de mensen om ons heen.
Je zou denken dat God tegen Adam had kunnen zeggen: "Mijn gezelschap is u genoeg." Dat was echter toen niet nodig, want Adam en Eva wandelden al dagelijks met God door de tuin in Zijn gezelschap. Hij was al genoeg voor hen. Ze waren volmaakt. Ze verlangden naar niets anders.
Totdat Gods tegenstander tevoorschijn kwam.
Onze relatie met Hem werd ontwricht, onze relatie met onze medemens werd verstoord en niets is meer volmaakt in de leven op aarde. Er zit een zwart gat in ons hart.
We proberen het op te vullen met werk, studie, seks, hobby's, verslavingen, films, eten en, relaties. We denken dat een ander mens ons leven kan aanvullen in wat er ontbreekt, een wederhelft alles kan opvullen waarin wij tekort komen.
Sinds wij weg zijn uit de tuin, verlang ons gehele wezen intens naar hemelse volmaaktheid. Daar is het ook voor gemaakt.
Niets anders dan God, is wat jij nodig hebt.
Niet een romantische relatie, maar een relatie met God staat synoniem voor een compleet leven.
“Want in Hem woont heel de volheid van de Godheid lichamelijk.
En u bent volmaakt geworden in Hem, Die het Hoofd is van iedere overheid en macht.” - Kol 2:9-10
"Opdat Hij u geeft, naar de rijkdom van Zijn heerlijkheid,
met kracht gesterkt te worden door Zijn Geest in de innerlijke mens,
opdat Christus door het geloof in uw harten woont
en u in de liefde geworteld en gefundeerd bent,
opdat u ten volle zou kunnen begrijpen, met alle heiligen,
wat de breedte en lengte en diepte en hoogte is,
en u de liefde van Christus zou kennen, die de kennis te boven gaat,
opdat u vervuld zou worden tot heel de volheid van God." - Efeze 3:16-19
Er is niemand op aarde die jou ooit kan vervullen. Dan zul je diep teleurgesteld worden. Jouw Maker zegt tegen jou dat je volmaakt bent geworden in Hem. De voorwaarde hiervoor is niet het hebben van een man. De enige voorwaarde is dat je geloof hebt in Jezus, Zijn Zoon.
Als je Jezus accepteert in je leven als Redder, dan ga je een liefde leren kennen die groter is dan de grootste, hoogste, breedste berg dan ook. Een liefde die je gezamenlijk als kerk, met alle andere broeders en zusters, ten volle gaat leren begrijpen. Zoals het toen in het paradijs was.
En dan is daar de praktijk.
Ik weet het. Je wilt helemaal niet single zijn, maar uiteindelijk wordt je wél altijd weer geconfronteerd met het alleen zijn. Is het niet iemand die het tegen je zegt, dan is het wel de oorverdovende stilte als je alleen thuiskomt in een leeg huis.
Ik weet het.
Die pijnlijke realiteit kan ik niet veranderen. Maar waar we wel wat aan kunnen doen, zijn onze woorden.
Ik moet zeggen dat het een delicate scheidslijn is om tussen oprechte intenties, ongemakkelijke situaties, en ieders eigen interpretatie van woorden te oordelen wat nu precies "goed" of "fout" is om te zeggen tegen een single. Het enthousiasme en de goede bedoelingen waarmee iemand jou een partner gunt is enerzijds hartverwarmend en kan leiden tot diepe of juist hilarische gesprekken. Er nooit over willen praten, of dat iemand precies altijd het juiste tegen je moet zeggen, is niet realistisch.
Anderzijds voel je bij de zoveelste opmerking van iemand die er altijd ongegeneerd over begint, toch weer het lichte schuldgevoel dat er iets moet worden opgelost in je leven. Nota bene betrap ik mij er zelf ook wel is op dat ik ongesnikkerd privévragen stel aan een mede-single: "En? Hoe is 't met de mannen? Hoe kan het toch dat jíj nog single bent, daar snap ik niets van hoor", terwijl ik een veel belangrijkere vraag volledig passeer.
Een simpel: "Hoe gaat het met jou? Wat houdt jou op dit moment bezig?".
Ik denk daarom niet dat er echt een strikte goed of fout aan te wijzen is, maar dat het draait om een stukje onderscheidingsvermogen gecombineerd met wat meer fijngevoeligheid. Is er een betere weg? Hebben we als kerk iets beters te bieden aan onze eigen community, aan onze single broeders en zusters?
Jazeker.
Wij kunnen de huidige norm veranderen. Door naar singles te kijken zoals God naar hen kijkt: compleet in Jezus. Door te erkennen, dat óók als getrouwd echtpaar, je alleen volmaakt bent door God en niet je partner. Door niet steeds in herinnering te brengen wat er aan hun leven ontbreekt, maar ze te vertellen wat voor plek ze hebben gekregen in Gods familie, kerk en koninkrijk.
Want single zijn is niet een probleem wat opgelost moet worden. Singles zijn niet zielig, maar belangrijk en essentieel voor de samenleving. Zowel aan de maatschappij als de kerk levert een single ontzettend veel bijdrage door stabiele inzetbaarheid en gefocuste energie.
Jij bent niet “Singled-Out” van het echte leven. Jezus singled jou in. In Zijn Koninkrijk, in deze maatschappij, in dit leven.
Laten we ze eraan herinneren dat ze erbij horen. Dat God een goed werk in hen begonnen is (Fil. 1:6). Laten we ervoor zorgen dat ze niet alleen wandelen, dat ze niet alleen hoeven te klimmen. Laten we deze berg samen beklimmen, als jonge stellen, als dertig jaar getrouwd stel, als weduwnaars, als één kerk die elkaar ondersteunt en ziet.
Ja, de norm voelt als een reusachtige berg.
Er zit niets anders op, dan de berg te beklimmen. Helemaal tot de top, niet alleen, maar samen.
Compleet zijn in Jezus.
Dat is de nieuwe norm.
“Over rivers and valleys
mountains and plains,
over all you have lost
and all you have gained.
Over all you have gathered
and all you let go,
you have traveled at length
through the wild of unknowns.
And through all that is changing
you can see you have grown,
you have walked in the light
you have not been alone."
- Morgan Harper Nichols
.jpg)
